In hun (me) waarde laten

Gisteren las ik in een krant dat er een supermarktmedewerkster 'gedwongen' achter een kassa werd geplaatst. Ze had duidelijk aangegeven dat hoofdrekenen niet haar sterkste kant was en toch werd ze achter de kassa geplaatst. Ze had (ik geloof) al 16 jaar bij dezelfde supermarkt gewerkt en nu er een nieuwe eigenaar met nieuwe 'regels' kwam moest er ineens van alles anders. Dat begrijp ik best wel maar het is dan niet altijd beter. Deze werknemer wist dat rekenen haar zwakke punt is en er werd niet geluisterd. Ze heeft dit vervolgens aangekaart bij een instantie (ik weet even niet meer waar) en vervolgens is er intern overleg geweest. Waarom doe je dit nou niet eerder denk ik dan, waarom luister je niet naar je eigen medewerkers. De 'werkvloer' heeft zeer zeker niet altijd de wijsheid in pacht maar weet vaak wel waar de pijnpunten liggen.

Afgelopen week liet een collega een bom vallen. Ze had na zoveel jaar ontslag genomen, ze had er genoeg van. Ze wilde altijd al eerder stoppen, ze was niet van plan om tot haar pensioen door te gaan maar na het gesprek met de manager over haar groeiplan had ze het laatste duwtje in de rug gehad, van twijfelen naar een beslissing. Ze vertelde me dat ze het hele weekend compleet van slag was geweest. Er had blijkbaar niets aan haar gedeugd, aan onze afdeling niet en ga zo maar door. De 'persoonlijksheid' test van afgelopen oktober had blijkbaar al onze gebreken blootgelegd, er was niets meer goed. Toch vreemd, daar was niets van te merken tijdens de jaargesprekken die er vlak voor waren gehouden. De test van 20 minuten en het gesprek met de psycholoog van nog geen 10 minuten hadden blijkbaar meer impact dan heel wat werkjaren. De afdeling was een puinhoop, de 'pasfoto' van onze afdeling was niet goed. Dat werd (en wordt) vrijwel bij elke vergadering ons even ingepeperd.

Nu wil ik best geloven dat en laat ik het nu even op mezelf houden dat ik niet perfect ben, verre van dat. Ik kan nog veel leren en dat wil ik best maar momenteel wordt daar zo'n druk op gelegd. (ik wil er ook best aan dat ik dat ook gedeeltelijk bij mezelf doe) Ze lijken wel op oorlogspad en dat wordt ik inmiddels een beetje zat. Ik wil in mijn waarde worden gelaten, ik wil niet gedwongen worden om iets te doen wat totaal niet bij mijn persoonlijkheid past. Ik wil best leren, ik wil groeien maar duw me niet in een hokje waar ik niet in pas of wil.

Ik moet het nog even allemaal een plekje geven, hoe ga ik hier mee om. Natuurlijk zijn de collega's ook aangeslagen, de motivatie is momenteel heel ver te zoeken. De sfeer en stemming van sommige collega's beïnvloedt me en dat wil ik niet. Ik wil mijn eigen weg hierin vinden en daar ga ik de komende weken aan werken. Hoe wil ik hiermee omgaan.