Shoppen = bleghh!

 Shoppen....Ik heb er een gloeiende hekel aan maar deze keer kon ik er niet aan ontkomen. Ik heb zoals al eerder gezegd een traject ingezet om een aantal kilo's kwijt te raken. Dat lukt met ups & downs. Kilo's eraf en kilo's erop maar heel gestaagd gaat de curve naar beneden. Sinds ik begon in 2019 ben ik 7 kilo kwijt en weeg ik het minst sinds jaren. Ik heb een keer minder gewogen maar dat was met een hoop gestress en een enorme zelf opgelegde druk dus dat was voor mij niet vol te houden. Raar maar waar, nu wel. Het maakt mij niet uit of ik een keer uit de bocht knal als de curve uiteindelijk maar naar beneden gaat, slow and steady wins the race.

Het gevolg is echter dat veel van mijn broeken op half acht hangen, een slobberlook is helaas nog steeds niet in de mode geloof ik. Ik had eerder 1 broek gekocht die al wat strakker zat maar het overgrote deel wat nu nog in mijn kledingkast hangt is me te groot geworden. Er was iets wat me tegenhield, een soort mentale barriere, ik een kleinere maat, echt niet. Nou het is niet 1 maat geworden, het zijn 2 maten kleiner geworden, ik pas in een maat 40 spijkerbroeken. Ik had al eerder dit jaar een maat 40 gekocht maar ik dacht dat is een vergissing, ligt aan de broek. De ene 40 is de andere niet. Maar ook nu weer, 2 broeken maat 40, stronteigenwijs als ik ben nam ik ook een maatje 42 mee de paskamer in. Die was te groot en daardoor zat ie...ik weet het niet anders te omschrijven rimpelig. 

Aangezien ik geen zin had om verder de overigens heel rustige stad door te lopen, kocht ik gelijk 2 broeken en 1 shirt bij dezelfde winkel, zo klaar en nu wegwezen. Het koste me €60 euro maar dat was het helemaal waard. Het geeft me moed om vooral op deze ingeslagen weg door te gaan, mijn eigen manier van afvallen is toch het beste gebleken, het past bij mij. Soms gaat het goed, soms gaat het mis maar de keren dat het mis gaat weet ik beter op te vangen en sneller de signalen te herkennen zodat ik niet te lang in het zoete eetgedrag blijf hangen maar mezelf weer weet op te peppen en door te gaan. 

Binnenkort maar eens echt de kledingkast opruimen zodat de grotere maten heel langzaamaan eruit verdwijnen en toch....ergens in mijn achterhoofd is er nog steeds dat stemmetje....jij een kleinere maat, laat me niet lachen. Aan het kwijtraken van dat stemmetje moet ik nog werken maar ik zei het al eerder, slow and steady wins the race.  

Maatregelen

 Sinds woensdag is er het dringende advies om mondkapjes te dragen. Omdat ik werk in een openbaar gebouw betekent dit dat ik de gehele dag dat kapje om moet. Dit om het goede voorbeeld te geven naar ons publiek. 

Lekker is anders maar goed, ik doe mij best. De grens stopt voor mij wanneer ik dit achter een balie wordt gevraagd te doen met een spatscherm van meer dan 2.50 hoog en breed. Ik moet ergens fatsoenlijk kunnen ademhalen dus daar doe ik het dan niet. Het spijt me als cara patient ga ik me op een gegeven moment lopen ergeren aan het geluid van mijn eigen ademhaling en dan gaat het dus mis. De rest van mijn collega's had hetzelfde idee dus halverwege de dag werd er medegedeeld dat dit dan weer niet hoefde en eigen keuze was. 

Sinds woensdag krijg ik het idee dat iedereen met een heel kort lontje rondloop. Je krijgt een snauw en een grauw of nog erger je wordt uitgescholden. Ik dacht eerst, het ligt aan mijn mij, wat doe ik verkeerd, vraag ik nou niet heel netjes wilt u zich aub registeren als u in onze leeszaal gaat zitten en een krantje gaat lezen. (dezelfde regels gelden in een restaurant) Daar waar men gaat zitten moet geregistreerd worden met een maximum van 30 personen per verdieping. De meneer in kwestie antwoordde geergerd dat hij dat gisteren ook al had gedaan. Ik was het zat, het was een bekende zeiksnor en nu was de maat vol.

"Oh, nee dan is het goed, want het virus was alleen gisteren actief en vandaag niet. U registreert of u vertrekt meneer" Niet netjes, ik weet het maar soms.....

Mopperend registreerde hij zich en kreeg een blauwe bal mee zodat we weten hoeveel zittende oftewel verblijvende mensen bij ons op elke verdieping aanwezig zijn. 30 blauwe ballen voor de begane grond, 30 eendjes voor de 1e verdieping en 30 eenhoorntjes voor de kelder. De eendjes en de eenhoorntjes zijn schattig. (en verdwijnen ook het meest) Wanneer je alleen langs komt om wat te lenen, in te leveren en of wat te halen volstaat een mandje. 

Dezelfde dag liep een oudere man op de 1e verdieping die helemaal niets bij zich had. Op mijn vraag waarom niet haalde hij al zuchtend het eendje te voorschijn dat oplicht als je hem indrukt. Ik schoot in de lach. ' ik heb een eendje hoor!' 

Ik dacht dus dat ik het al te bont had gemaakt door de krantenmeneer streng toe te spreken maar een collega had het helemaal gehad met een klant en noemde hem daadwerkelijk een eikel. Die klant was dan ook superonbeschoft. Hij wilde niets van haar aannemen, hijgde een andere klant zowat in de nek en liep door alsof de regels niet op hem van toepassing waren. Ze zag even rood. Boom! Het was een optelsom en nu was het klaar.

Het is weer even wennen voor ons maar dat komt vanzelf wel weer. Nu is het chaotisch en rommelig maar als we open kunnen blijven heb ik het er graag voor over. Nu alleen nog een olifantenhuid kweken dan komt de rest ook wel goed

Shutters opmeten & aanbetaling

 Vandaag was het dan zover, de man van de shutters zou komen. Netjes 5 minuten van tevoren belt hij netjes op en meld dat hij eraan komt. Ik hou daarvan, accuraat, netjes en goede communicatie. 

Eenmaal binnen werd e.a. opgemeten en diverse dingen besproken. Ik had de kleur al uitgekozen maar twijfelde nog een beetje, hij hielp me direct uit de brand. Als ik die ene kleur zou kiezen zou ik spijt krijgen want bij zo'n groot raam zou dat een enorm geel vlak worden. De stalen zijn een stuk kleiner en dan is de kleur niet zo overheersend maar bij zo'n groot vlak. Niet doen dus tenzij ik heel zeker van  mijn zaak was, dat was ik niet dus ik was blij met zijn uitleg. De keuze was daarna snel gemaakt en ik koos voor Silk White. (dat was ook de kleur waar ik het meeste naar neigde)

De volgende keuze die ik zou moeten maken was, hoeveel panelen, 8 of 6. Als ik 6 grotere zou nemen kwam er meer licht in, 8 panelen kon ook maar dat is minder licht omdat er nou eenmaal meer hout zou moeten worden gebruikt. 6 Panelen werd het dus. 

Daarna moest ik beslissen op welke hoogte de panelen onderbroken werden. Ik besloot om precies op de helft van het raam de panelen te laten breken. 

Als laatste en de makkelijkste keuze die ik moest maken was hoe zet ik ze open, een onzichtbare handel, dan zou ik aan de panelen zelf moeten 'trekken' of een hendel die aan de voorzijde zit. Ik heb de laatste gekozen en de reden daarvoor was dat ik dat nu eenmaal mooier vindt. 

Daarna werd het zakelijk, ik moest een aanbetaling doen van €1200. Aangezien alles op maat gemaakt moet worden is de aanbetaling fors maar geen probleem, tot nu toe heeft het bedrijf waar ik deze shutters heb besteld me uitstekend behandeld. Alles is tot nu toe precies zo gegaan zoals we dat hadden besproken en afgesproken.

De aanbetaling is fors en dan weet je het wel, de shutters zijn dus niet goedkoop, de totaalprijs komt uit op bijna €1700 maar aangezien ik heb gespaard voor deze dingen had ik het op de bank. Het was dus geen probleem. Sterker nog, ik heb aan het eind van de rit nog wat over. Als de shutters mij bevallen, laat ik ze ook aan de voorzijde plaatsen maar eerst wacht ik dit af. Ze worden woensdag 23 december geplaatst. Spannend!

VVE in het nauw!

 Al geruime tijd ben ik als bestuurslid bezig met de planning vwb groot onderhoud achterzijde. Sinds 2019 is er al sprake van dat er groot onderhoud aan de achterzijde moet gebeuren. 

Wij als VVE hebben 5 jaar geleden een bedrijf ingehuurd die onze belangen behartigd. Nou, ze maken er een puinzooi van. Offertes die we pas binnen krijgen 2 dagen voor de VVE vergadering en of we als bestuur dan maar even snel willen beslissen, uiteraard niet gedaan. We hebben onze tijd genomen, bovendien kregen we maar 2 offertes ipv 3. Tijdens de VVE vergadering van begin 2020 hebben we heel duidelijk gemaakt dat er beter, vaker en duidelijker moet worden gecommuniceerd moet worden. Het was niet het eerste akkefietje maar de offertes of liever gezegd het gebrek daar aan (en de reden ervoor) deed de emmer overlopen.

Maar helaas ondanks alle beloftes is het tegendeel waar. Begin juli zijn alle formulieren ingeleverd met daarop vermeld de wensen (ramen, nieuwe sloten en isolatiepanelen als extra optie) van elke bewoner en daarna bleef het angstvallig stil. De voorzitter blijkt een aantal malen contact te hebben gezocht met het vastgoedbedrijf dat we hebben ingehuurd om ons e.a. uit handen te nemen maar die gaven geen eenduidig antwoord op zijn vragen. Hij belde mij min of meer wanhopig want kan ik nog meer doen, het lijkt wel of ik niet doordring. Ontwijkende antwoorden, de schuld bij anderen leggen enz.

Ik wist er uiteraard wel iets van af maar dat hij het even niet meer zag zitten had ik niet in de gaten. De voorzitter is het aanspreekpunt zodat we niet door elkaar heen gaan communiceren. Ik heb hem gezegd, ik wil het best proberen maar ik ben niet meer begripvol omdat ik het gevoel heb dat we worden gepiepeld. Hij dacht er even over na en kwam met het volgende plan.

Hij stelde voor dat hij nog 1 keer contact zou gaan zoeken en wanneer dit niet naar zijn tevredenheid gebeurde ik kon worden losgelaten. Je kunt bij mij heel ver gaan maar wanneer de koek op is ben ik een buldog, ik laat niet meer los. De  voorzitter is wat liever en ik ben wat.....directer. (laten we het daar maar ophouden)

De dag dat de voorzitter s'ochtends had gebeld werden zowel hij als ik s'middags overspoeld met mails van onze contactpersoon binnen dat bedrijf. Nu kon het ineens blijkbaar wel. Er stond echter 1 zin in die mij woedend maakte en dat was de volgende 'het feit dat we nu in het najaar van 2020 zitten maakt het er allemaal niet beter op vwb het groot onderhoud'  

Maar dat oponthoud kwam doordat er planningsproblemen waren bij HUN dochteronderneming die het groot onderhoud zou uitvoeren. We hebben destijds willens en wetens ervoor gekozen dat hun dochteronderneming het onderhoud zou gaan doen, het was de de snelste en goedkoopste optie. Wij dachten dat er hierdoor kon worden doorgepakt en het onderhoud goed, snel en efficient zou worden gedaan. Immers korte lijntjes. (wat een teleurstelling blijkt dat te zijn, nu weten we wel beter)

Al die tijd was er niet of nauwelijks met ons gecommuniceerd. Wij hadden geen idee wat er zich afspeelde ondanks herhaaldelijke pogingen van de voorzitter. Dit is echter, zoals ik al eerder meldde niet het enige wat er is voorgevallen. Ik ben er klaar mee, de voorzitter ook. Ik stelde een mail op met een aantal vragen en eisen en een van die eisen is dat we vanaf nu elke week een update krijgen. De contactpersoon was echter met vakantie (dat wisten we) dus ik heb de mail naar zijn vervanger gestuurd maar geen reactie in de week die volgde.  

We kregen echter wel een planning van lik-me-vestje opgestuurd vwb het groot onderhoud achterzijde. Ik had daar nogal wat vragen over, waarom ga je in hemelsnaam eerst verven en dan pas sloten vervangen, ramen vervangen en isolatiepanelen plaatsen. De projectleider heeft tot op heden geen antwoord gegeven op mijn vraag waar in de planning de nieuwe sloten en isolatiepanelen zouden worden geplaatst. Die stonden er namelijk helemaal niet in. Toen was voor mij de maat vol.

De mail die ik een week ervoor had gestuurd heb ik nu doorgestuurd naar werkelijk alle mailadressen binnen het vastgoedbedrijf die ik in mijn bezit had met een aantal duidelijke gepaste opmerkingen erbij. Dezelfde dag hing het bedrijf aan de telefoon want zo kon er inderdaad niet met een VVE worden omgegaan en wilden ze met ons in gesprek. Ik heb het naar voicemail laten gaan omdat ik op die manier rustig en weloverwogen een plan van aanpak kon formuleren. 

In overleg met de voorzitter hebben we besloten om het gesprek aan te gaan op een tijdstip die wij uitkiezen namelijk woensdagochtend 23 september. We geven geen akkoord op de planning vwb onderhoud achterzijde zolang niet duidelijk is hoe, wat en wanneer. Ik ga maandag bellen om dit alles te regelen en dan is afwachten wat er uit dat gesprek komt. 

Eigenlijk hebben de voorzitter en ik onze conclusies al getrokken. Onderhoud achterzijde laten doorgaan en daarna opzoek naar een ander bedrijf die onze belangen beter behartigd dat de huidige. Wat een puinzooi! 

Wat ik me nu wel afvraag, wat hadden wij anders kunnen doen. Waar zijn wij de fout ingegaan, hadden we er nog meer bovenop moeten zitten. Aldoende leert men maar dit is wel erg zuur.

Soms heb je het gewoon ff niet

 De afgelopen week zijn er de heke tijd van die kleine dingen die mis gaan, dat er af en toe wat fout gaat dat accepteer ik maar nu al een hele week. Hier volgt een klein aantal;

De dop van de melkpak scheurt halverwege af. Ik hou alleen nog maar  het lipje vast maar schenken is nu onmogelijk maar met wat grof snijwerk lukt het alsnog om het gat groot genoeg te maken om fatsoenlijk melk te kunnen inschenken.

De opschuimer besluit ineens dat de hoeveelheid die ik er normaal ingooi teveel is en tuft er vanalles uit, gevolg een grote smeerboel. ( of heb ik er toch teveel ingegooid) 

Tijdens het afwassen zie ik niet dat er een glas vol met water op het aanrecht staat en wanneer ik deze te ruw oppak klotst het water over de rand zo op de vloer. Vloer dweilen.

Het koken van eieren gaat ook de mist in, op onverklaarbare wijze ontploft er een en heb ik ineens een raar gepocheerd ei erin liggen. De rest van de eieren zijn nu bedekt met witte sh*t. Het rare is dat het ook nog eens vast plakt aan de andere eieren. 

Tijdens het snijen van kipfilet besluit ik blijkbaar dat het op de grond beter staat. Ik sta er een beetje verdwaasd naar te kijken. Knudde! Nou ja, goed spoelen en hups, kan wel. (ahum)

Ik herhaal bovenstaand de gehele week met diverse etenswaren. Zucht!

Planten water geven betekent deze week, erover, ernaast en hoe krijg ik het voor elkaar eronder met andere woorden overal behalve waar het moet.

Op zoek in de vriezer naar etenswaren die ik de week ervoor heb opgegeten. 

De was van de lijn halen en meer dan de helft op de vloer van het balkon gooien in een ......plas water dat nog niet helemaal was verdwenen na een regenbui.

Een cracker smeren die vervolgens op de grond beland...op zijn kop. 

Op het werk koffie willen maken en realiseren dat het pak melk wat ik had willen meenemen nu thuis op het aanrecht staat en dat deze aan het eind van de dag niet meer goed is na een hele dag buiten de koelkast gebivakeerd te hebben. (Poedermelk uit de automaat is zo goor vandaar dat pak melk)

En vandaag is weer die tijd van de maand aangebroken. Ohhhh dat verklaart een hoop. Welkom in de wereld van PMS. (en dat is nog maar een klein onderdeeltje ervan)