Shoppen = bleghh!

 Shoppen....Ik heb er een gloeiende hekel aan maar deze keer kon ik er niet aan ontkomen. Ik heb zoals al eerder gezegd een traject ingezet om een aantal kilo's kwijt te raken. Dat lukt met ups & downs. Kilo's eraf en kilo's erop maar heel gestaagd gaat de curve naar beneden. Sinds ik begon in 2019 ben ik 7 kilo kwijt en weeg ik het minst sinds jaren. Ik heb een keer minder gewogen maar dat was met een hoop gestress en een enorme zelf opgelegde druk dus dat was voor mij niet vol te houden. Raar maar waar, nu wel. Het maakt mij niet uit of ik een keer uit de bocht knal als de curve uiteindelijk maar naar beneden gaat, slow and steady wins the race.

Het gevolg is echter dat veel van mijn broeken op half acht hangen, een slobberlook is helaas nog steeds niet in de mode geloof ik. Ik had eerder 1 broek gekocht die al wat strakker zat maar het overgrote deel wat nu nog in mijn kledingkast hangt is me te groot geworden. Er was iets wat me tegenhield, een soort mentale barriere, ik een kleinere maat, echt niet. Nou het is niet 1 maat geworden, het zijn 2 maten kleiner geworden, ik pas in een maat 40 spijkerbroeken. Ik had al eerder dit jaar een maat 40 gekocht maar ik dacht dat is een vergissing, ligt aan de broek. De ene 40 is de andere niet. Maar ook nu weer, 2 broeken maat 40, stronteigenwijs als ik ben nam ik ook een maatje 42 mee de paskamer in. Die was te groot en daardoor zat ie...ik weet het niet anders te omschrijven rimpelig. 

Aangezien ik geen zin had om verder de overigens heel rustige stad door te lopen, kocht ik gelijk 2 broeken en 1 shirt bij dezelfde winkel, zo klaar en nu wegwezen. Het koste me €60 euro maar dat was het helemaal waard. Het geeft me moed om vooral op deze ingeslagen weg door te gaan, mijn eigen manier van afvallen is toch het beste gebleken, het past bij mij. Soms gaat het goed, soms gaat het mis maar de keren dat het mis gaat weet ik beter op te vangen en sneller de signalen te herkennen zodat ik niet te lang in het zoete eetgedrag blijf hangen maar mezelf weer weet op te peppen en door te gaan. 

Binnenkort maar eens echt de kledingkast opruimen zodat de grotere maten heel langzaamaan eruit verdwijnen en toch....ergens in mijn achterhoofd is er nog steeds dat stemmetje....jij een kleinere maat, laat me niet lachen. Aan het kwijtraken van dat stemmetje moet ik nog werken maar ik zei het al eerder, slow and steady wins the race.  

Maatregelen

 Sinds woensdag is er het dringende advies om mondkapjes te dragen. Omdat ik werk in een openbaar gebouw betekent dit dat ik de gehele dag dat kapje om moet. Dit om het goede voorbeeld te geven naar ons publiek. 

Lekker is anders maar goed, ik doe mij best. De grens stopt voor mij wanneer ik dit achter een balie wordt gevraagd te doen met een spatscherm van meer dan 2.50 hoog en breed. Ik moet ergens fatsoenlijk kunnen ademhalen dus daar doe ik het dan niet. Het spijt me als cara patient ga ik me op een gegeven moment lopen ergeren aan het geluid van mijn eigen ademhaling en dan gaat het dus mis. De rest van mijn collega's had hetzelfde idee dus halverwege de dag werd er medegedeeld dat dit dan weer niet hoefde en eigen keuze was. 

Sinds woensdag krijg ik het idee dat iedereen met een heel kort lontje rondloop. Je krijgt een snauw en een grauw of nog erger je wordt uitgescholden. Ik dacht eerst, het ligt aan mijn mij, wat doe ik verkeerd, vraag ik nou niet heel netjes wilt u zich aub registeren als u in onze leeszaal gaat zitten en een krantje gaat lezen. (dezelfde regels gelden in een restaurant) Daar waar men gaat zitten moet geregistreerd worden met een maximum van 30 personen per verdieping. De meneer in kwestie antwoordde geergerd dat hij dat gisteren ook al had gedaan. Ik was het zat, het was een bekende zeiksnor en nu was de maat vol.

"Oh, nee dan is het goed, want het virus was alleen gisteren actief en vandaag niet. U registreert of u vertrekt meneer" Niet netjes, ik weet het maar soms.....

Mopperend registreerde hij zich en kreeg een blauwe bal mee zodat we weten hoeveel zittende oftewel verblijvende mensen bij ons op elke verdieping aanwezig zijn. 30 blauwe ballen voor de begane grond, 30 eendjes voor de 1e verdieping en 30 eenhoorntjes voor de kelder. De eendjes en de eenhoorntjes zijn schattig. (en verdwijnen ook het meest) Wanneer je alleen langs komt om wat te lenen, in te leveren en of wat te halen volstaat een mandje. 

Dezelfde dag liep een oudere man op de 1e verdieping die helemaal niets bij zich had. Op mijn vraag waarom niet haalde hij al zuchtend het eendje te voorschijn dat oplicht als je hem indrukt. Ik schoot in de lach. ' ik heb een eendje hoor!' 

Ik dacht dus dat ik het al te bont had gemaakt door de krantenmeneer streng toe te spreken maar een collega had het helemaal gehad met een klant en noemde hem daadwerkelijk een eikel. Die klant was dan ook superonbeschoft. Hij wilde niets van haar aannemen, hijgde een andere klant zowat in de nek en liep door alsof de regels niet op hem van toepassing waren. Ze zag even rood. Boom! Het was een optelsom en nu was het klaar.

Het is weer even wennen voor ons maar dat komt vanzelf wel weer. Nu is het chaotisch en rommelig maar als we open kunnen blijven heb ik het er graag voor over. Nu alleen nog een olifantenhuid kweken dan komt de rest ook wel goed