Schildpad

Toen ik nog een jong blommeke was en te horen kreeg dat ik allergisch was voor alles wat haar heeft (behalve de mens) werd ik opstandig. Mijn grote droom was immers het houden van dieren, ik was net bezig mijn ouders te bewerken om een hond of een kat te nemen. Maar ja, mijn luchtwegen begonnen al te piepen als ik in de buurt van een kat kwam. Een hond was net iets minder maar helaas pindakaas dat feest ging dus niet door. Ik geloof dat mijn moeder ook wel opgelucht was, die zag de bui al hangen, het zou er mee eindigen dat zij de hond uit zou moeten laten.

Enkele jaren later kwam ik langs een dierenwinkel en werd gelijk verliefd op een tweetal schildpadjes, waterschilpadden wel te verstaan. Ik kocht ze (dat kon toen nog, nu niet meer) Er werd een klein aquarium gekocht en de beestjes vonden een plekje op mijn slaapkamer. Ze verhuisden met mij mee naar mijn eerste woning alwaar er na aantal jaren een overleed aan longontsteking. Ik was er nog mee naar de dierenarts gegaan maar die constateerde dat het arme beestje al dood was. Deze is vervolgens netjes door mij begraven, bij mijn ouders in de tuin weliswaar maar dat was omdat ik alleen een balkon had, dat is zo moeilijk graven.

Omdat de schildpad die ik had nu had ontdekt dat hij alleen was en nog meer plaats had om te groeien deed hij dat dan ook prompt. Ik schafte een groter woonhuis voor hem. Vooral omdat enkele weken ervoor meneer in de gaten had gekregen dat hij via een de rotspartij in het aquarium eruit kon klimmen. Hij liet zich dan vervolgens van zeker 1,5 meter hoog op de grond vallen en ging daarna rustig op onderzoek. Ik kreeg dit in de gaten omdat op een zekere avond ik in de woonkamer zat en meneer werkelijk voorbij kwam racen. Hij dacht zeker als ik nu heel snel ben dan ziet ze me niet.

Precies op de dag dag ik hem wilde verhuizen was meneer weer ontsnapt. Ik had notabene nog het dak verzwaard maar daar had hij blijkbaar geen boodschap aan. Ik was hem zeker een week kwijt, hoe hij dit in hemelsnaam heeft overleefd. Ik kreeg op een avond ineens een ingeving, daar kon hij ook nog wel eens zitten en ik had daar nog niet gezocht. Ik deed de deur van de kast open, gooide de spullen die op de grond lagen eruit en daar zat ie hoor, Kwaad blazend, keek hij me aan alsof hij zeggen wilde, had je dat niet eerder kunnen bedenken. Ik heb direct zijn nieuwe onderkomen in orde gemaakt en sinds die dag zit meneer daar.

Wanneer ik hem schoonmaak en hem er dus uit haal is hij woest, blazend en trappelend probeert hij mij uit mijn evenwicht te halen. Eenmaal weer terug in zijn schone onderkomen kan meneer (of mevrouw, ik vergeet altijd hoe je dat kunt zien) het niet nalaten om een flinke drol in het schone water te laten. Ik zucht dan nog maar eens diep maar kijk desondanks vertederd naar hem.

Ik geloof dat dit beestje, genaamd BIGGIE nu meer dan 25 jaar oud is. Mensen in mijn omgeving vragen waarom doe je hem niet weg. Ik kijk ze dan ongelovig aan en begrijp het niet. Ik heb nu eenmaal destijds die verantwoordelijkheid genomen dan ga je niet halverwege er mee kappen. Ik las ergens dat ze wel 40 jaar kunnen worden. Ik kan dan dus nog zo'n 15 jaar van dit manneke genieten.

Hij laat me schrikken tijdens een spannende film doordat hij ineens van de rotspartij in het water springt. Hij probeert nog steeds te ontsnappen en dondert dan via de hoek van het aquarium achterover weer in het water. Ik moet hem soms redden omdat hij vast zit tussen het glas van het aquarium en de rotsen en ik alleen nog maar zijn kont zie. (ongetwijfeld kan hij er zelf uit komen maar ik vindt het zo zielig en na verloop van tijd irriteer ik me rot door het lawaai wat hij hierbij produceert)

Wanneer ik hem zelf schoonmaak en onder de kraan hou om zijn schild eens te poetsen blaast hij verontwaardigd naar me. Maar in 25 jaar heeft hij mij nog nooit gebeten. Ik moet ook eerlijk zeggen, ik ben ook niet van plan om dat te testen door mijn vinger voor zijn mond te houden.