Schok!

Op dezelfde dag dat ik mijn zadel verloor, verloor ik ook mijn buurman. Ik fietste na mijn werk richting huis, dat was rond 20.45 en eenmaal daar aangekomen zag ik 3 personen bezig met inbreken. In eerste instantie was er shock, dat doe je toch niet waar iedereen je kan zien. Ik zag echter al gauw dat een van de drie een agent betrof die met een trap op het balkon van mijn buurman probeerde te komen. Ik zette mijn fiets voor de deur en ging poolshoogte nemen.

De twee andere personen die erbij stonden zagen dat ik een van de flatbewoners was en kwamen snel naar mij toegelopen. De buurman was blijkbaar niet op een afspraak gekomen en had niet gereageerd op hun komst. Ze hadden dus de politie ingeschakeld. De agent had inmiddels zijn trap op dusdanige wijze neergezet dat hij de woonkamer kon inkijken alvorens hij het balkon betrad. Hij gaf via de portofoon door dat hij meneer zag liggen en geen ademhaling kon waarnemen. Hij vroeg onmiddellijk om een ambulance.

Ik meldde aan de agent dat ik de voordeur naar de trappenhal kon openzetten zodat hij in ieder geval weer een stapje verder was. De deur op het balkon zou in mijn opinie toch de beste optie zijn om in te breken omdat ik niet wist wat voor een soort sloten de buurman op z'n voordeur had zitten. De agent knikte en brak via het balkon de woning in.

Ik besloot niet te wachten en zette mijn fiets in de schuur en ging mijn eigen woning binnen. Dit deed ik om twee dingen, een wilde ik niet in de weg lopen zoals je wel eens ziet op de diverse media, je weet wel met al die zogenaamde betweters en ramptoeristen maar bovenal had ik totaal geen zin om een dood mens oftewel een lijk te zien. Wie weet hoe lang hij er al lag, ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meer wist wanneer ik hem voor het laatst had gezien. Er had toch elke avond verlichting gebrand, nooit meer aan gedacht dat dit door middel van een tijdschakelaar kon zijn gedaan.

Het duurde tot ongeveer 23.00 voordat het weer rustig was. Ik heb af en toe door de gordijnen gekeken maar dat was het dan ook. Het zat me toch dwars, had ik attenter kunnen zijn, had ik op de deur moeten kloppen maar ja, als je hem niet mist dan ga je toch ook niet zomaar op iemands deur kloppen om te controleren of hij/zij nog leeft.

Toen hij vorig jaar een ongeluk met z'n scooter had gehad en met veel pijn en moeite boodschappen kon doen heb ik nog aangeboden om dat voor hem te doen maar dat wilde hij niet. Ik heb die nacht niet goed geslapen, het bleef maar door mijn hoofd spoken, hoe lang was hij al dood en waarom heb ik niets gemerkt.

De volgende dag kwam ik bij thuiskomst wederom twee vreemden tegen. Het bleken bekenden te zijn van de buurman die richting zijn huis gingen. Deze mensen konden mij gelukkig geruststellen, hij had niet lang gelegen, enkele uren op z'n hoogst. De buurman had blijkbaar nog contact met iemand gehad om 16.30 en toen hij om 20.30 niet op een afspraak was verschenen werd er alarm geslagen.

Volgens deze twee personen was de buurman een zorgmijder, zij hadden getracht hem te helpen maar dat werd elke keer vriendelijk doch resoluut afgeslagen. Dat verklaarde natuurlijk ook waarom hij vorig jaar niet wilde dat ik boodschappen voor hem zou halen. Hij bleek sinds kort last van zijn hart te hebben. Ik hoop voor hem dat het allemaal snel is gegaan en dat hij niet heeft geleden.