Verdwaald in de sneeuw

Voor diegene onder ons die niets hebben gezien, wij hebben in het midden van land, heel veel sneeuw gehad de afgelopen winter. Elke keer als er ergens sneeuw was voorspeld viel het hier, gelukkig niet in grote hoeveelheden maar het werd wel wit.

Maar dat veranderde vorig weekend, er viel een behoorlijk pak sneeuw. Het was zoveel dat je erin wegzakte tijdens het lopen. Ik ga normaal op zondagochtend sporten maar dat zag ik niet zitten, de wegen waren nog dusdanig slecht dat ik niet aandurfde. Ik voelde me echter wel verplicht om iets te doen dus dan maar een wandeling, snel douchen, eten en dan eropuit.

Fototoestel mee, mobieltje mee en de paden, op de lanen in. Ik wilde wel eens mooie sneeuwbomen zien dus toen ik het hek open zag staan van het park greep ik mijn kans en dacht, als ik het nu niet doe dan doe ik het nooit. Het bleek trouwens geen park te zijn maar een (giga) natuurgebied.

Daar ging ik, er liep nog 1 persoon voor mij maar dat was het dan. Het zou een klein rondje worden maar er stonden nergens borden, alleen paaltjes met kleuren erop, die kleuren betekenen ongetwijfeld dat je een route kon volgen maar hoe weet ik welke kleur welke afstand is dus die negeerde ik (dom, heel dom) en daar banjerde ik voort. Inmiddels was ik helemaal alleen in dat werkelijk schitterende winter wonder gebied maar heel langzaam besefte ik dat ik werkelijk geen idee had waar ik mij bevond.

Ik had er op dat moment al zo'n 45 minuten op zitten en kreeg het gevoel dat ik steeds verder van de bewoonde wereld wegliep. Ik klampte de eerste beste wandelaars aan maar aan die mensen had ik ook niets, als ik daar naar had geluisterd dan zou ik ergens aan de andere kant van de Amazone in Brazilie er weer zijn uit gekomen. Ik raakte lichtelijk in paniek wat nu, gewoon doorlopen dan maar.

Na weer een poos te hebben gelopen kwam ik weer wat mensen tegen en die wisten mij wel duidelijk te maken welke kant ik op zou moeten om in de buurt van mijn huis er weer uit te komen. Deze mensen vertelde mij dat ik iets terug moest lopen om daarna langs de zwijnen (duh?) de officiele uitgang te bereiken. Zo gezegd zo gedaan en nadat ik de zwijnen had gevonden, die godzijdank gelukkig achter gaas stonden vond ik de uitgang. Halleluja, ik had geen benen meer over. De wandeling had inmiddels al 2 uur geduurd en ik had het helemaal gehad.

Eenmaal thuis gekomen ben ik eerst maar eens even gaan zitten. Ik had me wel weer wat op mijn hals gehaald, het was heel mooi maar ook een beetje eng. Je raakt makkelijk gedesorienteerd in dat witte landschap, toch ga ik zeker nog eens terug als het mooi weer is.