Sinds vorig jaar hik ik tegen het grote feit aan dat ik was begonnen met het schilderen van al het houtwerk in mijn woning. Ik was begonnen maar vond de kleur die ik had gekozen niet mooi. Het was in mijn ogen toch te ziekenhuis wit dus weken verstreken voordat ik eindelijk de kleur had gevonden die mooi zou staan bij mijn muurverf en het behang. Het werd roomwit.
Toen begon het geklooi met mijn vader, ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Ik had geen zin meer in het schilderen, nou is dat nooit mijn favoriet maar alle perikelen rondom mijn vader maakte dat ik er helemaal geen zin meer in had.
Het moest echter toch gebeuren want het was geen gezicht, de woonkamer half roomwit en half grijs. Vandaag was het dan eindelijk zover. Ik had van tevoren een pot grondverf ingeslagen en een pot roomwit. Al het houtwerk in de woonkamer is nu voorzien van een grondlaag en ik ben al begonnen met de definitieve kleur. Morgen heb ik het hopelijk klaar en kan ik aansluitend vast beginnen met het schuren van de kamer die grenst aan de woonkamer.
Het is een gepriegel van jewelste, het gaat in mijn ogen niet snel genoeg. Ik ben de hele dag bezig geweest en alhoewel ik uitermate tevreden met datgene wat al klaar is had ik gedacht om op z'n minst ook al de aangrenzende kamer geschuurd te hebben.
Ik ga morgen gewoon weer hartstikke vrolijk verder en hoop toch dat ik op z'n minst net zo veel doe als vandaag. Ik begon om 09.15 en eindigde om 16.30. Ik heb heel rustig gewerkt want zodra ik het snel wilde doen kwam de verf op plekken waarop het niet bedoeld was. Elke keer moest ik mezelf toespreken, rustig aan, werk langzaam en goed en niet snel en verkeerd. Aan het eind van de dag merkte ik dat het niet meer ging, ik werd moe en begon fouten te maken.
Tussendoor heb ik mezelf op een aantal pauzes getrakteerd waardoor het redelijk vol te houden was en halverwege heb ik uitgebreid geluncht. Hopelijk gaat het morgen nog beter,sneller en verf ik nog meer dan vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten