Klein geluk na grote schrik.

Soms overvalt het me, wat ben ik toch een gezegend mens. Het hoeft maar in de kleine dingetjes van het leven te zitten. Ik zit bijvoorbeeld nu hier met een Skinny Latte van Buis.man op de schoot die ik met 35% korting heb gekocht bij de A.H, lekkuh.

Afgelopen weekend kreeg mijn vader, terwijl ik erbij zat een TIA. Na de eerste schrik schakelde mijn brein onmiddellijk over op de ooit verkregen EHBO/ Reanimatie cursus. (van die laatste krijg ik nog elk jaar een herhalingsles) Het was in eerste instantie niet helemaal duidelijk wat er aan de hand was. Ik dacht, omdat hij wat moeite had gekregen met lopen, dat hij over het matje in de doucheruimte was gestruikeld maar dat bleek het niet te zijn. Ik heb hem daarna met uiterste voorzichtigheid in de stoel van hun woonkamer gekregen. Het lopen ging wat moeilijk, hij praatte uitstekend, hij wist niet precies de datum van die dag niet meer maar dat bleek mijn moeder ook zo niet te weten. (ik trouwens ook niet van de schrik) Wat was de maand, die had hij niet goed, hij begon te zweten en heel langzaam klikte het bij me. 'beroerte, herseninfarct' oh, shit.

Huisartsenpost gebeld, die had het zo druk dat ze met een kleine 15 minuten zouden terugbellen. Ik heb het welgeteld 5 minuten aangezien en alsnog 112 gebeld want naast het zweten had hij inmiddels ook de neiging om te braken. Gelukkig waren ze er binnen 5 minuten en namen ze het over. Ik had in de gaten dat mijn moeder het op dat moment heel moeilijk had in de keuken, ze liep zachtjes te huilen, daar moest ik ook nog even bijstand verlenen in de vorm van een grote knuffel.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen bleek dat zijn hersenen schoon waren en er dus geen bloeding en/of infarct was geweest, dan blijft een TIA over. De arts meldde wel dat ze iets anders hadden gevonden, hij blijkt een aneurysma in zijn hoofd te hebben. Tja, dan staat je wereld wel even stil, wil je daar op deze leeftijd nog wat aan doen, bloedverdunners heeft hij al. Indien het een operatie zou worden wil je dat wel als je volgend jaar 80 wordt. Het waren allemaal dingen die door mijn hoofd schoten. Gelukkig mocht het manneke de volgende dag al weer naar huis en samen hebben ze besloten om het leven te nemen zoals het gaat, mocht het gebeuren dan is het goed. Voor hetzelfde geld zit dat ding er al 20 jaar, wie weet.

Toen ik ze gisteren bezocht knuffelde ik beide nog eens even heel goed, groot geluk dat ze er allebei nog zijn en allebei weer goed te pas zijn. Dat we samen nog een heerlijk bakkie kunnen doen is klein geluk en dat ik erbij was toen het gebeurde was groot geluk. Zo zie je maar, het leven laat je in een ogenblik zien hoe dankbaar je moet zijn voor het moment, het kan zomaar uit je vingers glippen.