VAKANTIE !!!

Ik zeg (lees schreeuw) het nou wel maar het gevoel is er totaal nog niet. Ik had op het werk alles mooi geregeld, mijn werkzaamheden had ik netjes bij allerlei collega's ondergebracht. Waar het kon had ik al in het vooruit gewerkt, kortom ik had het redelijk onder controle. (life happens when you are making plans)

Deze week verwachtte ik echter ook weer het maandelijkse vrouwenprobleem. Ik heb dan enorm last van stemmingswisselingen, mijn hormonen stuiterden de gehele week door mijn lichaam. De hele week had ik mezelf redelijk onder controle, elke dag voordat ik naar mijn werk ging sprak ik mezelf toe, laat het gaan, niet reageren, soepel met de wind meewaaien. Het ging naar mijn mening hartstikke goed.

Tot de allerlaatste middag, het was giga druk en de vrijwilliger die naast mij zat bij de toegangsbalie had een hele slechte middag uitgekozen om in te storten. Ik zorg bij die balie voor de telefoon en doe receptie werkzaamheden en de vrijwilligers zorgen voor het nabijgelegen winkeltje en de kaartverkoop.

Ze had wat heibel thuis gehad en was er niet helemaal bij. Ik hoorde en zag regelmatig dat het ea fout ging en helaas moest ik in sommige gevallen ingrijpen omdat er anders van alles fout zou gaan. Het was echter zo druk dat ik ongetwijfeld ea niet heb meegekregen maar daardoor en door de drukte ging ik zelf ook fouten maken. Je kunt eenvoudigweg niet alles controleren maar aangezien ik een enorme controlfreak ben wil ik dat wel. (ja, ik weet mijn eigen valkuil) Ik redeneerde en rende rond als een kip zonder kop, ik werd door haar stress gedrag aangestoken. Ik zag moeilijkheden die er niet waren en daardoor creëerde ik moeilijkheden die niet nodig waren.

De vrijwilliger besloot gelukkig uit haarzelf om naar huis te gaan. Het ging gewoon niet. Er werden wat collega's door elkaar gehusseld en ik kreeg versterking. Deze versterking wees mij er heel subtiel op dat ik het mezelf wel heel moeilijk maakte en dat had ik even nodig. Het was alsof het licht aanging, waarom doe ik nou zo moeilijk, het was een typisch geval van complete tunnelvisie die gelukkig door haar werd doorbroken. Eenmaal per maand kunnen die stuiterende hormonen mijn complete huishouding door de war schoppen en deze vrijdagmiddag was daar een klassiek voorbeeld van.

Tegen het eind van de middag werd het iets rustiger (maar niet heel veel) en bij het einde van mijn dienst vertrok ik richting huis en had ik vakantie. S'avonds thuis kwam mijn brein tot rust (in bed dus) en bedacht op dat moment allerlei dingen die naar mijn mening die middag fout waren gegaan. Ik kon er niet van slapen, het was 01.30 toen ik (denk ik) eindelijk in slaap viel. De nacht van zaterdag op zondag van het zelfde laken pak, weer ging mijn brein aan de haal met me over die vrijdagmiddag. Gatverdarrie...wat moet ik hier nu mee. Ik wil verdorie het vakantiegevoel hebben maar dat gaat dus niet zo, ik moet het uit mijn systeem krijgen.

Ik besloot om zondagochtend een mail te sturen naar een collega waarin ik uitlegde wat er was gebeurd en heb ik mijn excuses gemaakt voor het feit dat ik die middag moeilijkheden zag waar die er niet waren. Mocht ze dus vragen of opmerkingen krijgen dan weet ze in ieder geval dat ik op die middag nou niet bepaald het licht heb uitgevonden.

PMS perikelen zijn soms ellendig.