In de nacht van vrijdag op zaterdag werd ik om 03.00 uit bed gebeld, mijn moeder. Ze trok het niet meer met Pa. Hij was te ziek en te zwak om nog uit bed te komen. Ik heb het ook geprobeerd maar staakte de pogingen toen ik besloot de huisartsenpost te bellen. Uiteindelijk kwam de huisarts en gezamenlijk werd besloten om hem toch naar het ziekenhuis te brengen.
Omdat ik diezelfde dag nog naar het werk moest is uiteindelijk mijn broer meegegaan en werd in het ziekenhuis geconstateerd dat hij corona en longontsteking had. Aangezien mijn vader oud (87), broos en aan ouderdomsdementie lijdt was hij de nacht erop dusdanig in de war dat mijn arme broer in de stoel erbij moest gaan zitten om op te passen. Uiteindelijk werd mijn vader in een kooibed gelegd want ze wilden niet dat hij andere patienten aanstak.
Toen ik en mijn moeder de dag daarop op bezoek kwamen kregen we de wind van voren. We hadden alles bekokstoofd, hij meldde aan mijn moeder dat het uit was. (ze zijn 65 jaar getrouwd) De dokter kwam ook nog even kletsen maar mijn vader was te dwars en meldde dat wanneer hij uit huis werd geplaatst hij wel in de kost en inwoning ging want hij was immers een hele goede arbeidskracht.
Het is inmiddels zondag en hij ligt nog steeds in het ziekenhuis. Gelukkig is hij wat minder in de war. We hebben een transferbureau ingeschakeld om te kijken of hij ergens geplaatst kan worden zodat hij kan aansterken maar ook omdat mijn moeder dan rust kan krijgen. Dat of dagopvang zodat zij ook nog een leven kan hebben in plaats van alleen maar op hem passen.
Ik hou mijn hart vast voor het feit dat hij weer thuis komt. Hij loopt slecht, hij is nog steeds een beetje in de war en mijn moeder is door al dat gesleep met hem uitgeput en door haar rug gegaan. Ze is nu een week alleen en slaapt heerlijk hele nachten door. Soms kort, soms lang maar wel op haar eigen wijze. Ik hoop dat er een oplossing komt want dit is niet goed voor hun beiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten