Gisteren was ik fanatiek bezig de toiletruimte schoon te maken toen ik tot mijn stomme verbazing, zwarte schimmel zag in het linkerhoekje van het plafond. Aan de kleur te beoordelen zat het er al even, ik veegde het weg en dacht na over de consequenties. Dit betekent lekkage, wel verdorie dat kan er ook nog wel bij. Ik heb hier zo geen zin in. Waar zou dat vandaag komen, ik kan het wel wegvegen maar negeren kan ik het natuurlijk niet. Het schimmel wegvegen betekent niet dat de lekkage is opgelost....zucht.
Aangezien ik nou niet zo even 1-2-3 een klusjesman klaar heb staan besloot ik eerst maar eens achter het telefoonnummer aan te gaan van een bevriende kennis van mijn ouders. Hij klust her en der wat bij en wie weet kan hij het misschien doen of weet hij iemand anders die dit voor mij kan doen. Ik ben niet bang om e.a. zelf te doen maar om een plafond er zelf uit te halen is toch wel even weer totaal wat anders. Ik zal hem maandag maar eens even appen om te vragen wat de ik het beste kan doen.
Het enige wat ik niet hoop is dat het de standleiding van de gehele rij in ons appartementen complex betreft want dan ben ik verder van huis. Als dat het geval is moet alles worden gesloopt, gatverdamme. Ik loop op de zaken vooruit eerst maar eens informeren bij de bevriende kennis van mijn ouders. Dit is de eerste keer dat ik zoiets moet aanpakken, juist voor deze dingen was ik zo bang en daarom heb ik destijds zo lang lopen aarzelen om een huis/appartement te kopen.
Ik heb al e.a. meegemaakt dus helemaal onbekend ben ik niet met kluswerkzaamheden maar al die 'dingen' liepen met een sisser af. De verstopping in de douche werd er uitgezogen en kostte me niet zo heel veel, het werkelijk foei-lelijke gat in de deur door een niet meer nodig zijnde kattenluik heb ik zelf opgelost. Het expansievat van de boiler die niet meer goed werkte werd vervangen, de kruipruimte werd al geisoleerd, het enkel glas werd vervangen maar een plafond eruit halen is toch even andere koek.
Eerst maar eens de reactie van de kennis afwachten komende maandag. Ik zal ook even rondvragen bij mijn collega's misschien hebben die ook nog wat namen van klusjesmannen/vrouwen die bij hun al werkzaamheden hebben verricht.
zondag 16 juni 2019
donderdag 6 juni 2019
Experiment
Afgelopen week was ik een paar dagen vrij en ik wilde een klein experimentje uitproberen. Ik ben sinds beging dit jaar weer aan het opletten wat ik in mijn mond stopt. Dat gaat met ups and downs maar ik ben toch 3 kilo kwijt. Mijn doel is voor het eind van het jaar tussen de 5 en 7 kilo kwijt te raken. Inmiddels zit ik weer lekkerder in mijn vel en naar mijn bescheiden mening is dat omdat ik weer goed aan het sporten ben.
Vorig jaar met al die ellende van ziekenhuis bezoeken van mijn vader is mijn eigen 'gezondheid' er een beetje bij ingeschoten, sporten deed ik niet of nauwelijks meer en dat merkte ik aan mijn lichaam en aan mijn geestelijk gesteldheid. (ik heb dat al eens eerder aangekaart) Ik ben heel langzaam weer uit het dal aan het kruipen door weer stevig te gaan sporten. Ik wandel weer regelmatig naar mijn werk en ik sport weer standaard twee keer in de week (en het liefst nog meer)
Aangezien ik afgelopen week dus wat extra dagen vrij had besloot ik elke dag te gaan sporten en dan niet alleen wat aan flodderen maar stevige krachttraining. Ik wilde wel eens weten wat dat met je lichaam doet, hoe voel je je, hoe reageert je lichaam op zo'n zware belasting. De eerste dag was ik moe maar voldaan maar goed, dat was ik wel gewend, ik sport immers wel vaker. De tweede dag voelde ik het in mijn hele lichaam en toen ik opstond voor dag nummer 3 was ik stijf en voelde ik me oud. (bovendien kraakte er van alles maar goed dan weet je dat je nog leeft) Ik ben echter wel gegaan en na afloop voelde ik me uitstekend, de stijfheid was grotendeels verdwenen en mijn lichaam hield zich redelijk goed.
Op zaterdag werd er niet gesport maar zondagochtend werd er weer stevig tegen aangegaan. Een 50 minuten durende spinning les die er voor zorgde dat ik een emmer met zweet kon vullen. Aangezien ik niet of nauwelijks zweet tijdens of na het sporten was dat toch wel een unicum. Ik wist niet goed wat me overkwam en ik voelde me na afloop heel vies van mezelf. Het had uiteraard met de warmte te maken maar ook de enorm hoge intensiteit van de les. Ik merkte dat mijn lichaam wat sneller moe werd na zoveel sportdagen maar over het algemeen mocht ik niet klagen. Ik ben zeer tevreden met mijn lichaam's reactie op de sport intensiteit, wat ook een leuke bijkomstigheid bleek was dat ik heerlijk sliep. Ik had dat echt nodig, mijn batterij moest echt opgeladen worden.
Al met al ben ik zeer tevreden met de sportdagen, na elke sportdag van een goede 1,5 uur ging ik moe maar voldaan naar huis. Het resultaat was nou niet direct te merken op de weegschaal, er ging net 2 ons af. Spieren wegen echter meer dan vet en mijn vooruitgang werd pas echt goed zichtbaar voor mezelf toen ik een selfie van begin januari met een selfie van deze week bekeek, het was net allemaal even wat strakker. De blubberbuik was net even wat minder blubberig, in ieder geval dusdanig minder dat het zelfs mij opviel toen ik de selfies bekeek.
Hopelijk kan ik dit volhouden en blijf ik vooruitgaan (of liever gezegd achteruitgaan in gewicht). Binnenkort heb ik weer wat extra dagen vrij ivm Pinksteren en ik denk dat ik dan nog zo'n sportweek inlas, ik was er zeer content mee.
Vorig jaar met al die ellende van ziekenhuis bezoeken van mijn vader is mijn eigen 'gezondheid' er een beetje bij ingeschoten, sporten deed ik niet of nauwelijks meer en dat merkte ik aan mijn lichaam en aan mijn geestelijk gesteldheid. (ik heb dat al eens eerder aangekaart) Ik ben heel langzaam weer uit het dal aan het kruipen door weer stevig te gaan sporten. Ik wandel weer regelmatig naar mijn werk en ik sport weer standaard twee keer in de week (en het liefst nog meer)
Aangezien ik afgelopen week dus wat extra dagen vrij had besloot ik elke dag te gaan sporten en dan niet alleen wat aan flodderen maar stevige krachttraining. Ik wilde wel eens weten wat dat met je lichaam doet, hoe voel je je, hoe reageert je lichaam op zo'n zware belasting. De eerste dag was ik moe maar voldaan maar goed, dat was ik wel gewend, ik sport immers wel vaker. De tweede dag voelde ik het in mijn hele lichaam en toen ik opstond voor dag nummer 3 was ik stijf en voelde ik me oud. (bovendien kraakte er van alles maar goed dan weet je dat je nog leeft) Ik ben echter wel gegaan en na afloop voelde ik me uitstekend, de stijfheid was grotendeels verdwenen en mijn lichaam hield zich redelijk goed.
Op zaterdag werd er niet gesport maar zondagochtend werd er weer stevig tegen aangegaan. Een 50 minuten durende spinning les die er voor zorgde dat ik een emmer met zweet kon vullen. Aangezien ik niet of nauwelijks zweet tijdens of na het sporten was dat toch wel een unicum. Ik wist niet goed wat me overkwam en ik voelde me na afloop heel vies van mezelf. Het had uiteraard met de warmte te maken maar ook de enorm hoge intensiteit van de les. Ik merkte dat mijn lichaam wat sneller moe werd na zoveel sportdagen maar over het algemeen mocht ik niet klagen. Ik ben zeer tevreden met mijn lichaam's reactie op de sport intensiteit, wat ook een leuke bijkomstigheid bleek was dat ik heerlijk sliep. Ik had dat echt nodig, mijn batterij moest echt opgeladen worden.
Al met al ben ik zeer tevreden met de sportdagen, na elke sportdag van een goede 1,5 uur ging ik moe maar voldaan naar huis. Het resultaat was nou niet direct te merken op de weegschaal, er ging net 2 ons af. Spieren wegen echter meer dan vet en mijn vooruitgang werd pas echt goed zichtbaar voor mezelf toen ik een selfie van begin januari met een selfie van deze week bekeek, het was net allemaal even wat strakker. De blubberbuik was net even wat minder blubberig, in ieder geval dusdanig minder dat het zelfs mij opviel toen ik de selfies bekeek.
Hopelijk kan ik dit volhouden en blijf ik vooruitgaan (of liever gezegd achteruitgaan in gewicht). Binnenkort heb ik weer wat extra dagen vrij ivm Pinksteren en ik denk dat ik dan nog zo'n sportweek inlas, ik was er zeer content mee.
zondag 2 juni 2019
In het ziekenhuis
Afgelopen week was ik lekker aan het mijmeren, soms doe je dat gewoon zo en ik was er van overtuigd dat onze familie weer in wat rustiger vaarwater terecht was gekomen. Aan het eind van deze week werd ik weer even met beide benen op de grond gesmakt.
Vrijdagmiddag appte mijn moeder, je zus ligt in het ziekenhuis. WAT!
Wat bleek nu, ze was met spoed opgenomen vanwege hevige buikpijn. Ze was teruggekomen van een dagje Duitsland (dat doen ze wel vaker) toen ze op de terugweg steeds stiller werd. Gelukkig redde ze het nog tot aan haar huis maar daar ging het mis, ze gaf aan haar echtgenoot aan dat ze een beetje misselijk was en blij was vlak bij huis te zijn. Ze redde het echter niet en verloor haar maaginhoud tegen de buitenmuur van haar huis. (dus net niet gered)
Ze knapte daarna weer op en men dacht, dat het ergste leed nu wel geleden was maar helaas, ze eindigde op de grond met zo'n hevige buikpijn dat de huisarts van een naburig gelegen verzorgingstehuis werd ingeschakeld die onmiddellijk de ambulance erbij haalde. Eenmaal in het ziekenhuis werd al vrij snel geconstateerd dat ze alvleesklierontsteking had. (vermoedelijk veroorzaakt door galstenen)
Gisterenmiddag ging ik een kijkje nemen en mijn zus was compleet van de wereld, zo stoned was ze. Ze had zo'n hevige buikpijn dat ze zelf de morfine pomp mocht bedienen. Elke 7 minuten werd er een hoeveelheid vrijgegeven die ze naar eigen believen mocht injecteren (of niet) nou, ik kan je wel vertellen daar maakte ze gretig gebruik van. In een van haar spaarzame wakkere momenten vertelde ze dat ze dit soort pijn alleen bij de bevalling van haar kinderen had meegemaakt en daar wist ze dat de uiteindelijke beloning een baby zou zijn, dat was nu niet het geval dus kom maar op met die morfine vertelde ze.
Ik had wat oude tijdschriften meegenomen maar voorlopig komt ze daar nog niet aan toe. Toen ik er was werd haar infuus voor wat betreft het toedienen van vocht verdubbeld want mevrouw plaste niet genoeg. Ik zag het infuus voor mijn ogen leeg pompen zo snel ging dat, de tweede zak lag al weer klaar. Ik ben een klein half uurtje gebleven en ging daarna weer naar huis.
Hier zal mijn zus ongetwijfeld wel even zoet mee zijn, het is niet iets wat zo is opgelost. Ik hoop voor haar dat het proces spoedig verloopt want ze is niet het mens voor het ziekenhuis.
Vrijdagmiddag appte mijn moeder, je zus ligt in het ziekenhuis. WAT!
Wat bleek nu, ze was met spoed opgenomen vanwege hevige buikpijn. Ze was teruggekomen van een dagje Duitsland (dat doen ze wel vaker) toen ze op de terugweg steeds stiller werd. Gelukkig redde ze het nog tot aan haar huis maar daar ging het mis, ze gaf aan haar echtgenoot aan dat ze een beetje misselijk was en blij was vlak bij huis te zijn. Ze redde het echter niet en verloor haar maaginhoud tegen de buitenmuur van haar huis. (dus net niet gered)
Ze knapte daarna weer op en men dacht, dat het ergste leed nu wel geleden was maar helaas, ze eindigde op de grond met zo'n hevige buikpijn dat de huisarts van een naburig gelegen verzorgingstehuis werd ingeschakeld die onmiddellijk de ambulance erbij haalde. Eenmaal in het ziekenhuis werd al vrij snel geconstateerd dat ze alvleesklierontsteking had. (vermoedelijk veroorzaakt door galstenen)
Gisterenmiddag ging ik een kijkje nemen en mijn zus was compleet van de wereld, zo stoned was ze. Ze had zo'n hevige buikpijn dat ze zelf de morfine pomp mocht bedienen. Elke 7 minuten werd er een hoeveelheid vrijgegeven die ze naar eigen believen mocht injecteren (of niet) nou, ik kan je wel vertellen daar maakte ze gretig gebruik van. In een van haar spaarzame wakkere momenten vertelde ze dat ze dit soort pijn alleen bij de bevalling van haar kinderen had meegemaakt en daar wist ze dat de uiteindelijke beloning een baby zou zijn, dat was nu niet het geval dus kom maar op met die morfine vertelde ze.
Ik had wat oude tijdschriften meegenomen maar voorlopig komt ze daar nog niet aan toe. Toen ik er was werd haar infuus voor wat betreft het toedienen van vocht verdubbeld want mevrouw plaste niet genoeg. Ik zag het infuus voor mijn ogen leeg pompen zo snel ging dat, de tweede zak lag al weer klaar. Ik ben een klein half uurtje gebleven en ging daarna weer naar huis.
Hier zal mijn zus ongetwijfeld wel even zoet mee zijn, het is niet iets wat zo is opgelost. Ik hoop voor haar dat het proces spoedig verloopt want ze is niet het mens voor het ziekenhuis.
Abonneren op:
Posts (Atom)