In het ziekenhuis

In de week van 4 en 5 mei werd ik s'nachts door mijn zus opgebeld. Mijn vader werd met spoed naar het ziekenhuis in Zwolle gebracht. Het zag er niet goed uit en daarom belde ze. Normaal wacht ze het eerst af en belt ze s'ochtends om verslag uit te brengen en om te vragen of ik of mijn broer voor onze moeder kan zorgen zodat die ook weer veilig thuis komt.

We hebben inmiddels helaas een beetje ervaring hiermee maar in dit geval vertrouwde ze het niet en belde ze direct om te vragen of ik wilde komen voor het geval dat. Ik zei dat ik dan ook onze broer wilde ophalen omdat ik het mezelf nooit zou vergeven als hij er niet bij zou zijn mocht onze vader komen te overlijden. Aangezien mijn broer nachtdienst had moest ik eerst naar zijn huis omdat mijn schoonzus het telefoonnummer had van zijn teamleider. Mobieltjes zijn op zijn werk niet toegestaan omdat alle aandacht naar het werk moet gaan en niet naar de mobiel. Ongelukken zijn helaas er al vaker gebeurt op zijn werk en zelfs met dodelijk afloop dus alle afleiding is er ten strengste verboden.

Het duurde even voordat we onderweg waren maar net toen we de snelweg op wilde draaien belde mijn zus. Hij was gedotterd en er was een stent geplaatst en wonder boven wonder was hij er goed uit gekomen. Zij en mijn moeder gingen weer richting huis. Mijn broer en ik besloten direct om te keren en naar ons ouderlijk huis te gaan om de rest van de familie op te wachten. Eenmaal daar aangekomen heb ik alle troep van de ambulance opgeruimd, sloten gecontroleerd en toen was het afwachten.

Na alle heisa en even een huilbui van mijn moeder vanwege alle spanning werd besloten eerst maar eens weer te gaan slapen, het was 05.15 en dan s'middags naar Zwolle te gaan. Gelukkig kon ik nog zowaar 3 uurtjes slapen en redelijk uitgerust gingen wij, moeder, broer en ik s'middags naar Zwolle.
Bij de ingang werden we even gevraagd onze handen te wassen maar meer ook niet.

Helaas bleek mijn vader in een delirium beland te zijn dus veel kwam er niet behalve wat gebabbel dat nergens op sloeg, gelukkig herkende hij ons nog wel maar dat was het wel zo'n beetje. Dezelfde dag werd hij terug gebracht naar Apeldoorn en ging er een zucht van verlichting door mijn moeder heen. Hier kon ze zelf naar toe rijden. Helaas voor haar en mijn vader mocht ze maar 1 keer per dag op bezoek en er mocht niet gewisseld worden. Wat betekende dat ze alles alleen moest doen.

Die vrijdagochtend werd ik door mijn zus gebeld of ik bij mijn vader kon waken want hij ging er elke keer vandoor. Hij had nog steeds last van een delirium. Eenmaal aangekomen heb ik een hele ochtend met mijn vader lopen 'vechten' om hem in de stoel te houden want hij was nog steeds aangesloten op de hartbewaking. Aan de ene kant was het wel komisch, hij had namelijk ontdekt hoe hij de tafel die hem in de stoel vastzette los kon krijgen en aangezien hij nog steeds was aangesloten op monitoren was het een probleem als hij er vandoor ging. Ik heb het 4 uur volgehouden en toen moest ik weg. S'middags kwam mijn moeder en we hadden haar al op het hart gedrukt, waarschuw de verpleging want je houdt hem niet. Daar heeft ze gretig gebruik van gemaakt. S'avonds toen mijn zus kwam waken bleek meneer al te zijn losgekoppeld en een kop koffie bij de mooie dames in de zusterpost te drinken. Hij was in de korte tijd dat hij daar was hun mascotte geworden, een 83-jarig boefje.

De corona controle in ons lokale ziekenhuis was werkelijk heel vreemd. De eerste en enige keer dat ik mocht ( die bewuste vrijdagochtend), kreeg ik eerst een vragenlijst, moest ik door een controle tent, mijn temperatuur werd gemeten en kreeg ik een kleurcode. Ik had groen en mocht op bezoek. Mijn moeder ging uiteraard elke dag en elke keer was het anders. Eerst lopend door een tent, temperatuur opmeten. De 2e dag met de auto door een tent, er werd niets gemeten. De 3e dag geen tent, geen metingen maar wel een mondkapje. Snappen jullie het nog?

Mijn vader is nogmaals geholpen, is weer gedotterd en er is nogmaals een stent geplaatst. Hij heeft, denk ik nu alles wat naar z'n hart loopt vervangen gekregen. De bionische man is er niets bij en hij blijft door hobbelen. Hij krijgt elke keer wel een enorme klap te verwerken en je ziet hem afglijden. Hij is nu weer thuis en langzaam, heel langzaam krabbelt hij op. Op dit moment heeft hij een hele broze gezondheid. We blijven dus zo veel mogelijk op gepaste afstand om hem vooral niet te infecteren maar dat is soms wel moeilijk. Je krijgt op den duur zo'n huidhonger maw ik verlang zo naar een knuffel met hem.

Ik hoop dat wanneer hij gaat dat hij dit in alle rust doet, op zijn eigen voorwaarden en daarvan ben ik overtuigd in de wetenschap dat we heel erg van hem houden.