Elke dag vertrek ik nog steeds naar mijn werk. De routine van opstaan, ontbijten is hetzelfde. Eenmaal aangekomen op het werk veranderd alles, de lichten zijn alleen aan op de plekken waar wij werken, iedereen houdt meer dan 1.5 meter afstand van elkaar. We drinken nog steeds koffie met elkaar alleen is de 'kring' nu giga groot.
Alles wordt grondig schoongemaakt door ons, de boeken worden gecontroleerd, de 0-lijsten zijn lang en veel ( dat zijn boeken die al geruime tijd niet zijn geleend) eindelijk komen we daar eens grondig aan toe. Telefoontjes door bezorgde klanten over wat te doen met hun boeken worden beantwoord, digitale hulp word geboden vwb lenen ebooks. We doen zoveel mogelijk zonder ons zelf daarbij in de gevarenzone te brengen.
Vrijwel elke dag neemt iemand iets mee wat ze zelf gebakken heeft, brownies, cake paaseitjes en ga zo maar door. We worden vetgemest. Ik probeer het niet te eten maar ik ben nu eenmaal een stress eter. Nu blijkt dat ik niet alleen ben, de meeste collega's waarvan ik het niet verwachtte snacken er ook goed op los.
Ik voel een soort permanente onrust diep in mijn lijf, het lichaam is onbewust in de overlevingsstand gegaan. Ik ben dus blij dat ik nog een soort routine heb, hups naar het werk. Gedachten verzetten. Alleen zijn we met dusdanig veel dat dit een probleem vormt. Onze coordinator gaat nu kijken of we het wat kunnen verdelen, een klein groepje s'ochtends en een klein groepje s'middags. We waren maandag met 15 mensen, teveel dus.
Sommige collega's irriteren je omdat je nu de tijd hebt om je eraan te irriteren. Helaas werk ik met een collega die me mateloos irriteert (en wellicht irriteert zij zich aan mij) Er komen nog steeds vragen binnen voor genealogisch onderzoek, bouwdossiers ed. Zij is echter geobserdeerd door onze overvolle mailbox die opgeschoont moet worden, let wel dit zijn mails die al zijn afgehandeld en klaar zijn. Begrijp me niet verkeerd ook dit moet een keer nagekeken worden maar je beantwoord eerst vragen waar je mee bezig bent, vervolgvragen of vragen die nieuw zijn binnengekomen. Ze heeft het er constant over, hoe lekker het toch is dat ze dit doet.
Ik probeer me te disstantieren omdat ik ook besef dat dit haar manier van omgaan met de situatie is maar soms sta ik op het punt van ontploffen. Ik loop dan maar even weg wanneer ze wederom meld dat ze nu inmiddels al tot 2019 alle mail heeft nagekeken. Ik probeer me dan voor te houden dat elke gek, dus ook ik zijn of haar gebrek heeft. We doen het allemaal op onze eigen manier, I have to learn how to deal with it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten