Vandaag had ik me voorgenomen om iets met mijn ouders te spreken. Ik wilde hun duidelijk maken dat ik iets minder aanwezig zou in het nieuwe jaar. Ik trek het gewoon niet meer. Ik werk 4 dagen in de week, 2 x in de mnd 5 dagen in de week en wanneer ik vrij ben zit ik bij hun. Niet omdat ze het vroegen hoor maar ik had het nu eenmaal in mijn hoofd dat dit moest. Ik had het in mij hoofd gehaald dat ik diegene zou moeten zijn die moest kijken of alles wel met hun in orde was.
Al een poosje liep ik hier tegen aan te hikken. Ik trek dat niet meer ook ik wordt een dagje ouder en ik wil af en toe eens mijn eigen dag indelen zonder dat ik rekening moet houden (nogmaals dit heb ik zelf in mijn hoofd gehaald) met het feit ik zgn naar mijn ouders 'moet'.
Moeders luisterde maar half en mijn vader vroeg wanneer ik dan hemelsnaam 3 keer per week kwam. Ik legde hem dat uit en hij zei direct dat hoeft ook helemaal niet. Hij is af en toe een klein beetje de tijd kwijt, wat wil je 82 jaar. Dat is ook veel te veel meldde hij daarna resoluut. Moeders zei vervolgens dat ze dit nooit van mij gevraagd hadden, dat klopt hebben ze ook nooit maar het is nu eenmaal zo gegroeid. Ik neem ze ook helemaal niets kwalijk. Het sluipt erin, het moest even bij haar bezinken merkte ik.
Even later kwam mijn moeder met de vraag, kom je dan helemaal niet meer. Natuurlijk kom ik nog wel maar de ene week kom ik op woensdag niet en de andere week kom ik op zaterdag niet. Ha! Dat was een pak van haar hart. Ik heb gewoon de behoefte om zelf dingen te ondernemen Ik denk dat ik een stuk rustiger door het leven ga als ik wat minder naar mijn ouders ga en 2 keer per week is meer dan voldoende.
Eenmaal in de auto terug naar mij eigen huis merkte ik dat er een pak van mijn hart af was. De druk is van mijn schouders. Ik liep al langer met het idee rond maar durfde het niet zo goed aan te kaarten. Ik had meer emotionele toestanden verwacht, wederom ik zelf had het groter gemaakt in mij hoofd dan het uiteindelijk was. Ze waren het eigenlijk min of meer met mij eens. Het zijn ook zulke lieve schatten. 🥰
We zullen zien hoe het gaat maar ik ben in ieder geval blij dat ik heb durven aankaarten en dat zij zo goed reageerden.
Gelijk heb je, het moet wel leuk blijven.
BeantwoordenVerwijderenWat een goede keuze. Daar mag je trots op zijn en ik herken het heel goed. Fijn dat ze het zo opgepakt hebben.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je t gezegd hebt. En nu kijken of het lukt��. Want we hoeven er niet zo vaak heen,maar voor ons gevoel ("moeten") gaan we toch weer effe langs.
BeantwoordenVerwijderen