Klote K-ziekte

Enkele weken geleden had mijn vader last van verstopping, ze zijn er zelf aardig uitgekomen, zelfstandig zijn ze met een klysma in de weer geweest en nu gaat het wel weer. Er waren enkele foto's genomen om zeker van te zijn dat er niets anders was en daar uit bleek dat zijn prostaat toch wel heel erg groot was. Nu is hij 81 en dit euvel komt vaker voor bij oudere mannen maar er werd voor de zekerheid tot nog een controle uitgevoerd.

Wat bleek, hij heeft prostaatkanker...zucht. Er was een plekje gevonden, volgens de dokter hoeft dat niets te zeggen want deze ziekte mits aan 1 kant is zeer goed te behandelen, er werd door de dokter zelfs gemeld dat hij oud kon worden met deze ziekte. Nu moet hij echter wel door de mallemolen en ik weet gewoon dat ze het een beetje zat zijn, dat sleuren met zijn lichaam. Ik merk aan mijn moeder dat ze ook moe wordt, zij is 79 en zij is diegene die natuurlijk met hem mee gaat, ziekenhuis in en uit. Ze zijn er beide gewoon een beetje moe van, dat laten ze niet blijken maar ik merk het.

Gisteren kregen ze de oproep om zich te melden voor de MRI. Ik heb samen met hun de vragenlijst ingevuld en bij een paar onduidelijke vragen besloten ze maar even te bellen. Aangezien ik er toch was heb ik dat gedaan en dat was maar goed ook want de verpleegster was soms zeer moeilijk te verstaan en er werden een paar technische vragen gesteld en daar wisten we eigenlijk niet zo goed het antwoord op maar uiteindelijk kwamen we er samen toch uit.

Mijn vader moest het formulier ondertekenen, hij mopperde wat maar wat bleek nu, hij bibbert tegenwoordig heel erg als hij moet schrijven waardoor hij zich schaamde dat hij dat nu voor mijn ogen bibberend moest ondertekenen. Ik realiseerde me toen, hij wordt oud, echt oud. Nu wil je dat nooit erkennen maar uiteindelijk komt er keer een tijd van afscheid nemen en op dat moment sloeg dat in als een bom bij mij. Ik was gewoon van streek, ik liet het niet merken maar ik voelde me echt heel eenzaam op dat moment, een hele vreemde gewaarwording. Ik weet dat hij van het leven heeft genoten, dat het goed is geweest maar hij wil nog wel even iets langer blijven, genieten van zijn vrouw, zijn kinderen en kleinkinderen maar op dat moment kwam het hard aan bij mij. Dit was zo'n eureka moment maar dan in negatieve zin.

Ik had al aangeboden om mee te gaan maar wat bleek mijn broer gaat al mee. Het is de afgelopen week een week geweest die je met de neus op de feiten drukt. Het leven is fragiel, geniet zolang je kan.

Helaas is deze week ook een 'aangetrouwde' neef overleden, hij was 57. Het begon enkele jaren geleden met nierkanker, daar leek hij goed te zijn uitgekomen maar helaas dit jaar was het helemaal mis met uitzaaiingen erbij. Hij stierf thuis in aanwezigheid van zijn vrouw en zoon. Ik zal zeer zeker naar de condoleance gaan omdat ik ze allebei goed ken. De begrafenis is in besloten kring met alleen directe familieleden.

Momenteel zit mijn familie even in het verdomhoekje maar als je blijft kijken naar horizon zie je nog heel veel goede dingen. Ik heb deze quote al eerder gezegd maar ik herhaal hem nog even en dan wil ik het er bij laten.

 'ik mopperde dat ik geen goede schoenen had totdat ik iemand zag zonder voeten'