Dag des Oordeels vervroegd

Wederom is de dag en het tijdstip waarop ik te horen krijg of ik wel of niet mijn baan behoud veranderd. Het is nu VANAVOND...tussen 19.00 en 21.00. Ik krijg er de zenuwen van.

Het werd afgelopen vrijdag medegedeeld. Ze wilden op woensdag geen mensen vanachter de balie halen om het slechte nieuws te vertellen.  De spanning op de werkvloer was vanaf dat moment om te snijden. Hoe dichterbij de datum en het tijdstip hoe korter het lontje van de meeste werd, heel begrijpelijk dit speelde bij mij ook. (en nog steeds)

Op zich ben ik het hier mee eens, echter de manier waarop dit werd medegedeeld had wat beter gekund. Men verwachtte nu min of meer van ons dat wij dit aan andere collega's zouden gaan mededelen. We hebben een interne (digitale) mededelingenbord daar had het makkelijk op gekund, je had dan misschien niet iedereen kunnen bereiken maar wel een behoorlijk aantal, Een gemiste kans, vind ik.

Natuurlijk begrijp ik dat men het in zo'n geval nooit helemaal 100% goed doet, hoe je het wendt of keert, er zullen mensen verdriet hebben vanavond. Ik hoop alleen ik niet, daar ben ik heel eerlijk in. Egoistisch ja, maar ik denk dat ik dat in dit geval wel even mag zijn.

Het is apart om te zien hoe verschillend men reageert op het nieuws. De een praat je de oren van de kop en is niet meer te stoppen en de ander wil het liefst met rust gelaten worden. Ik ben iemand die er tussen in zit, vanochtend heb ik bewust er voor gekozen om bepaalde collega's te mijden. Niet omdat ik ze niet mag maar in dit geval werd ik door hun houding aangestoken.

Helaas kon ik ze niet allemaal ontwijken en kwam ik aanraking met een collega die er zelfs kotsmisselijk van werd. Ik begreep het wel, bij de vorige reorganisatie kreeg zij OOK via een koerier te horen dat ze boventallig werd verklaard maar via een rare constructie kon ze een andere functie terug krijgen, van de hel in de hemel in 24 uur. Ze meldde dat ze nog 3 maanden lang van die koerier had gedroomd.

Ik hou mijn rug recht, mijn gedachtes positief en ga gillen als ik een koerier aan de deur krijg. Ik gil stil dus dat zal niet heel veel mensen opvallen. Ik denk dat ik ook ga gillen als ik niemand aan de der krijg, in ieder geval ik sluit de avond gillend af. Ik hoop alleen dat het gillen uit pure vreugde is.

Bij elke auto die nu langs rijdt kijk ik op, hopende dat het vooral geen busje van de koerier is.

Ik snap nu dat men hartproblemen krijgt van stresssituaties. Dit doet een mens niet goed.