Maatregelen

 Sinds woensdag is er het dringende advies om mondkapjes te dragen. Omdat ik werk in een openbaar gebouw betekent dit dat ik de gehele dag dat kapje om moet. Dit om het goede voorbeeld te geven naar ons publiek. 

Lekker is anders maar goed, ik doe mij best. De grens stopt voor mij wanneer ik dit achter een balie wordt gevraagd te doen met een spatscherm van meer dan 2.50 hoog en breed. Ik moet ergens fatsoenlijk kunnen ademhalen dus daar doe ik het dan niet. Het spijt me als cara patient ga ik me op een gegeven moment lopen ergeren aan het geluid van mijn eigen ademhaling en dan gaat het dus mis. De rest van mijn collega's had hetzelfde idee dus halverwege de dag werd er medegedeeld dat dit dan weer niet hoefde en eigen keuze was. 

Sinds woensdag krijg ik het idee dat iedereen met een heel kort lontje rondloop. Je krijgt een snauw en een grauw of nog erger je wordt uitgescholden. Ik dacht eerst, het ligt aan mijn mij, wat doe ik verkeerd, vraag ik nou niet heel netjes wilt u zich aub registeren als u in onze leeszaal gaat zitten en een krantje gaat lezen. (dezelfde regels gelden in een restaurant) Daar waar men gaat zitten moet geregistreerd worden met een maximum van 30 personen per verdieping. De meneer in kwestie antwoordde geergerd dat hij dat gisteren ook al had gedaan. Ik was het zat, het was een bekende zeiksnor en nu was de maat vol.

"Oh, nee dan is het goed, want het virus was alleen gisteren actief en vandaag niet. U registreert of u vertrekt meneer" Niet netjes, ik weet het maar soms.....

Mopperend registreerde hij zich en kreeg een blauwe bal mee zodat we weten hoeveel zittende oftewel verblijvende mensen bij ons op elke verdieping aanwezig zijn. 30 blauwe ballen voor de begane grond, 30 eendjes voor de 1e verdieping en 30 eenhoorntjes voor de kelder. De eendjes en de eenhoorntjes zijn schattig. (en verdwijnen ook het meest) Wanneer je alleen langs komt om wat te lenen, in te leveren en of wat te halen volstaat een mandje. 

Dezelfde dag liep een oudere man op de 1e verdieping die helemaal niets bij zich had. Op mijn vraag waarom niet haalde hij al zuchtend het eendje te voorschijn dat oplicht als je hem indrukt. Ik schoot in de lach. ' ik heb een eendje hoor!' 

Ik dacht dus dat ik het al te bont had gemaakt door de krantenmeneer streng toe te spreken maar een collega had het helemaal gehad met een klant en noemde hem daadwerkelijk een eikel. Die klant was dan ook superonbeschoft. Hij wilde niets van haar aannemen, hijgde een andere klant zowat in de nek en liep door alsof de regels niet op hem van toepassing waren. Ze zag even rood. Boom! Het was een optelsom en nu was het klaar.

Het is weer even wennen voor ons maar dat komt vanzelf wel weer. Nu is het chaotisch en rommelig maar als we open kunnen blijven heb ik het er graag voor over. Nu alleen nog een olifantenhuid kweken dan komt de rest ook wel goed