donderdag 15 oktober 2020

Shoppen = bleghh!

 Shoppen....Ik heb er een gloeiende hekel aan maar deze keer kon ik er niet aan ontkomen. Ik heb zoals al eerder gezegd een traject ingezet om een aantal kilo's kwijt te raken. Dat lukt met ups & downs. Kilo's eraf en kilo's erop maar heel gestaagd gaat de curve naar beneden. Sinds ik begon in 2019 ben ik 7 kilo kwijt en weeg ik het minst sinds jaren. Ik heb een keer minder gewogen maar dat was met een hoop gestress en een enorme zelf opgelegde druk dus dat was voor mij niet vol te houden. Raar maar waar, nu wel. Het maakt mij niet uit of ik een keer uit de bocht knal als de curve uiteindelijk maar naar beneden gaat, slow and steady wins the race.

Het gevolg is echter dat veel van mijn broeken op half acht hangen, een slobberlook is helaas nog steeds niet in de mode geloof ik. Ik had eerder 1 broek gekocht die al wat strakker zat maar het overgrote deel wat nu nog in mijn kledingkast hangt is me te groot geworden. Er was iets wat me tegenhield, een soort mentale barriere, ik een kleinere maat, echt niet. Nou het is niet 1 maat geworden, het zijn 2 maten kleiner geworden, ik pas in een maat 40 spijkerbroeken. Ik had al eerder dit jaar een maat 40 gekocht maar ik dacht dat is een vergissing, ligt aan de broek. De ene 40 is de andere niet. Maar ook nu weer, 2 broeken maat 40, stronteigenwijs als ik ben nam ik ook een maatje 42 mee de paskamer in. Die was te groot en daardoor zat ie...ik weet het niet anders te omschrijven rimpelig. 

Aangezien ik geen zin had om verder de overigens heel rustige stad door te lopen, kocht ik gelijk 2 broeken en 1 shirt bij dezelfde winkel, zo klaar en nu wegwezen. Het koste me €60 euro maar dat was het helemaal waard. Het geeft me moed om vooral op deze ingeslagen weg door te gaan, mijn eigen manier van afvallen is toch het beste gebleken, het past bij mij. Soms gaat het goed, soms gaat het mis maar de keren dat het mis gaat weet ik beter op te vangen en sneller de signalen te herkennen zodat ik niet te lang in het zoete eetgedrag blijf hangen maar mezelf weer weet op te peppen en door te gaan. 

Binnenkort maar eens echt de kledingkast opruimen zodat de grotere maten heel langzaamaan eruit verdwijnen en toch....ergens in mijn achterhoofd is er nog steeds dat stemmetje....jij een kleinere maat, laat me niet lachen. Aan het kwijtraken van dat stemmetje moet ik nog werken maar ik zei het al eerder, slow and steady wins the race.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten