De collega die inmiddels met pensioen is was de coordinator van de Boek-Aan-Huis vrijwilligers. Dit zijn ongeveer 30 vrijwilligers die boeken bij minder valide mensen aan huis komen brengen (en natuurlijk ook weer halen)
Ik liep sinds een jaar met haar mee om het e.a. te bekijken en uiteindelijk over te nemen. Ze deed alles nog op de ouderwetse manier (niets mis mee) en schreef alles op, gegevens van de vrijwilligers, deelnemers en had altijd 1 zin die ik bij haar associeerde 'ohh, ik moet nog even bellen naar....' Ze had alles op indexkaartjes staan. Ze had altijd ruzie met de computer. Maar alles zat in haar hoofd, ze wist precies welke vrijwilliger bij welke deelnemer paste, waar ze het dichtst bij woonde en wat het karakter van elke deelnemer en vrijwilliger was. Welke boeken de deelnemer graag las en welke niet.
Elke vrijwilliger heeft 1 tot 3 deelnemers waar zij/hij de boeken bij brengt en haalt. Vaak is het sociale contact nog belangrijker (en dat wil ik vooral koesteren indien beide partijen dat willen) Ik wilde wat langer meekijken omdat de vrijwilligers dan aan mij wennen maar ook voor de deelnemers dan wisten ze in ieder geval wie ik was en ben.
Het gros van de deelnemers is ouder dan 70 (dit geldt overigens ook voor de vrijwilligers) en die doen vrijwel nog alles met de telefoon. Uitzonderingen daargelaten.
Het eerste wat ik deed was alles controleren en in de computer zetten. De collega had al gewaarschuwd, je gaat ook gegevens tegen komen van mensen die overleden zijn want dat is nu eenmaal de doelgroep. In totaal heb ik ongeveer 7 mensen uit het 'systeem' gehaald die niet langer in leven waren. De collega was er eenvoudigweg niet aan toegekomen om de kaartjes op te schonen voor haar pensioen. Ze deed alles onder normale werktijd en had (en kreeg) daar geen echt tijd voor.
Direct na haar pensioen heb ik gezegd, ik wil tijd krijgen zodat ik het netjes kan opzetten maar ook dat ik e.a. netjes kan afhandelen in plaats van alles tussen de andere werkzaamheden te doen. Dat lukt tot nu toe redelijk, meestal heb ik op dinsdag en donderdagmiddag 2 uurtjes om e.a. bij te werken, na te kijken en af te handelen. Dit omvat dan meestal opzeggingen, vrijwilligers mailen of alles goed gaat of er nog vragen zijn, hulp nodig is of achter de boeken van een deelnemer aan gaan die is overleden, verhuisd of waar niets meer van is vernomen.
Ik deed en doe dat omdat ik dit een nieuwe uitdaging vindt en dacht daar verder niet bij na totdat er iemand tegen mij zei, oh nu zal je zeker wel een salarisverhoging krijgen en ik stond eigenlijk stomverbaasd, tja nee dus. Nu zit ik al een paar weken te dubben, zal ik wel, zal ik niet aan de bel gaan hangen maar ja, als ik dat doe maak ik misschien een slapende hond wakker want tot nu toe bemoeit men zich er niet mee en dat vind ik eigenlijk wel oke. Echter aan de andere kant het zijn wel extra werkzaamheden die ik uitvoer.
Wat een bijzonder mooie taak in je pakket erbij! En waarom zou je niet om een opslag vragen? Het is typisch een vrouwending om dat niet te doen, en als je niet vraagt krijgt je het niet ook, dat is een ding dat zeker is. En waarom zouden mensen zich met jouw werk gaan bemoeien als ze dat nu ook niet doen? Een mens lijdt het meest door het lijden dat ie vreest. Ik zeg: doen!
BeantwoordenVerwijderen