Ik liep al een paar dagen mezelf in de weg. Het was niet genoeg (vond ik) om me ziek te melden en thuis te blijven. Afgelopen maandag begon het echter steeds moeilijker te worden, spierpijn tussen de schouderbladen en aan de voorzijde. Ik dacht dat het een longontsteking was, niet dat ik weet hoe een longontsteking aanvoelt maar als het zoiets was dan zou het zo voelen, denk ik.
Toch ging ik de volgende dag toch naar het werk, ik ben niet zo'n persoon die zich ziek meldt bij een dwarszittende scheet dus gewoon werken. Die dag hoorde ik een collega zeggen, tja al die zieken ik loop gewoon al weken door en op dat moment brak er iets bij mij. Wel potverdorie, daar heb ik geen zin in. Wat ben ik aan het doen. Ik heb geen zin in weken doorsudderen met een verkoudheid/griep zoals zij dat heeft gedaan (en nog doet). Ik verdenk haar er bovendien van dat zij diegene is geweest die de rest op de werkvloer heeft aangestoken maar dat kan ik niet hard maken omdat we in een publieke functie werken dus elke henk en truus kunnen de oorzaak zijn dat we op dit moment met halve bezetting draaien.
Woensdag zijn de sluizen open gezet, ik hoest en proest, mijn neus, nee mijn hele hoofd loopt leeg. Ik verwonder me er altijd over hoe dat toch in hemelsnaam mogelijk is. Ik wist niet dat er zoveel ruimte in mijn bevallige neusje zit om zoveel 'vocht' vast te houden en die er vervolgens uit te gooien. Het blijft maar lopen. Eerst belde ik de schoonheidsspecialist maar af, kan het vrijwillig martelen een weekje later. Gelukkig dat kon.
Vervolgens mijn ouders geappt, laat ik maar niet komen want ik steek alles en iedereen momenteel aan en jullie zijn niet de jongste meer. Dat begreep mijn moeder maar ze kon via whatsapp (die heeft ze sinds kort ontdekt) het toch niet laten om alvast te vragen of ik de kast onder de trap wilde verven als ik weer beter was. Natuurlijk wil ik dat wel maar ik moet er nu nog even niet aan denken.
Moedertjelief heeft alleen nog niet door wanneer je welke emoticon moet gebruiken. Ze meldde dat ik maar goed moest uitrusten om vervolgens een icoontje te gebruiken waarmee ze me keihard uitlacht. Ik ben gestopt met uitleggen dat ze even moet kijken welke en hoe ze de incoontjes uitkiest, ik vindt het wel grappig worden. Totaal er niet toe doende icoontjes worden door haar willekeurig gebruikt. Ik krijg bijvoorbeeld midden in een zin een aapje met de handen voor de ogen. Ik vroeg wel eens waarom doe je dat, ach was wel een leuk plaatje meldde ze en ze kreeg dan op dat moment even niet voor elkaar om iets anders te kiezen dus nu ik eraan gewend ben vindt ik het wel lachen.
Ik ging toch nog even naar buiten om de auto uit te laten. Hij zou anders een hele week stil staan met dit koude weer en om nou niet weer met een kapotte accu te zitten besloot ik even om te gaan rijden. Aangezien ik het toch zonde vindt om voor niets een rondje te rijden besloot ik om op mijn oude winkelcentrum de drogist maar even te bezoeken. Ik sloeg even wat paracetamol met coffeine in, (voordeelverpakking) liep langs het plaatselijke cafeetje, bestelde een coffee-to-go (ik voelde me zielig genoeg om dat te rechtvaardigen) en ging weer naar huis. Autootje uitgelaten, medicijntjes binnen en ik zat uitgeput weer op de bank. (oh, nee stoel want mijn nieuwe bank heb ik nog steeds niet) en besloot op dat moment ik meld me ziek.
Ik appte naar mijn afdelingshoofd en meldde me alvast voor donderdag ziek zodat ze op tijd iemand kunnen vinden voor de avonddienst. Ik meld me morgen wel officieel ziek aangezien woensdag mijn vaste vrije dag is. Ik moet eerst maar eens goed uitrusten en deze zombie status achter mij laten want om hier nou net zoals mijn collega weken mee door te lopen doe ik niet meer. Vroeguh ! zou ik wel hebben gedaan maar nu, nee goed uitrusten & uitzieken en dan pas weer aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten