Het heeft even geduurd voordat ik weer een blog kon schrijven. Enige tijd geleden is mijn vader in het ziekenhuis beland voor hartritmestoornissen waarvan de oorzaak (behalve ouderdom) niet goed was vast te stellen.
Ik werd op een woensdag ochtend gebeld door mijn zus dat ze samen met onze moeder in het ziekenhuis was omdat Pa midden in de nacht was opgehaald door de ambulance. Zij moest echter heel vroeg bij de tandarts zijn en kon dus niet blijven of ik wilde komen. Natuurlijk, om 08.00 was ik al gearriveerd en kon zij nadat ze eerst even naar huis was gegaan richting tandarts.
Er werd besloten dat mijn vader die dag (en misschien nog langer) zou moeten blijven, dat zinde meneer natuurlijk helemaal niet want hij rommelt liever wat rondom huis. Er werd ea aangepast aan zijn medicatie en er werd besloten om toch nogmaals te dotteren. Hiervoor werd mijn broer opgetrommeld, hij kon de volgende dag mooi mee naar Zwolle, aangezien ik en mijn zus beide moesten werken. Het 'werk' werd dus een beetje verdeeld. Er bleek niets mis te zijn met zijn aderen rondom het hart, ik vroeg en vraag mij dan af, waarom het besluit om te dotteren als er niets zit, kan je dat niet zien op foto's maar goed, wie ben ik, een leek. Gelukkig werd hij weer diezelfde dag teruggebracht naar het ziekenhuis bij ons in de stad.
We konden hem op zondag ophalen maar toen mijn moeder en ik daar eenmaal waren aangekomen bleek al snel dat dit niet ging gebeuren. Hij lag aan de vernevelaar, weer baalde hij als een stekker, hij zag eruit als een geslagen hond. Hij verhuisde wel die dag van de hartbewaking naar de 'gewone' zaal, hier kon hij een beetje kletsen dus het was al wat minder erg. We konden hem alsnog een dag later meenemen. Die woensdag werd ik opnieuw gebeld, hij was WEER in het ziekenhuis, weer met hetzelfde, weer opgehaald met de ambulance.
Ze besloten hem nu langer te houden om uit te vinden wat het nu was, alle dossiers van de diverse ziekenhuizen werden erbij gehaald en de medicatie werd weer aangepast. Hij had zelf geregeld dat hij op dezelfde zaal weer terug kon, dan kon hij mooi even bijkletsen meldde hij aan de zusters en verhip hij kreeg het dus nog voor elkaar ook nog.
We konden hem na een aantal dagen weer ophalen maar wederom gingen mijn moeder en ik voor niets. We hoorden dat hij die nacht weer een aanval van hartritmestoornis had gehad. Ik was allang blij dat hij dit nu IN het ziekenhuis had gehad zodat ze het goed konden monitoren. De medicatie werd wederom aangepast en dit keer reageerde hij daar zo goed op dat hij nog diezelfde dag naar huis mocht.
Hij is nu inmiddels een week thuis en afgezien van het feit dat de hele gebeurtenis een grote impact op beide heeft gehad is hij in orde. Hij slaapt wel heel veel maar wat wil je, je bent bijna 80 en je hele lijf is overhoop gehaald, alles moet dus eerst weer 'settelen' en dan heel langzaam moet het weer beter gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten