Afgelopen week was ik lekker aan het mijmeren, soms doe je dat gewoon zo en ik was er van overtuigd dat onze familie weer in wat rustiger vaarwater terecht was gekomen. Aan het eind van deze week werd ik weer even met beide benen op de grond gesmakt.
Vrijdagmiddag appte mijn moeder, je zus ligt in het ziekenhuis. WAT!
Wat bleek nu, ze was met spoed opgenomen vanwege hevige buikpijn. Ze was teruggekomen van een dagje Duitsland (dat doen ze wel vaker) toen ze op de terugweg steeds stiller werd. Gelukkig redde ze het nog tot aan haar huis maar daar ging het mis, ze gaf aan haar echtgenoot aan dat ze een beetje misselijk was en blij was vlak bij huis te zijn. Ze redde het echter niet en verloor haar maaginhoud tegen de buitenmuur van haar huis. (dus net niet gered)
Ze knapte daarna weer op en men dacht, dat het ergste leed nu wel geleden was maar helaas, ze eindigde op de grond met zo'n hevige buikpijn dat de huisarts van een naburig gelegen verzorgingstehuis werd ingeschakeld die onmiddellijk de ambulance erbij haalde. Eenmaal in het ziekenhuis werd al vrij snel geconstateerd dat ze alvleesklierontsteking had. (vermoedelijk veroorzaakt door galstenen)
Gisterenmiddag ging ik een kijkje nemen en mijn zus was compleet van de wereld, zo stoned was ze. Ze had zo'n hevige buikpijn dat ze zelf de morfine pomp mocht bedienen. Elke 7 minuten werd er een hoeveelheid vrijgegeven die ze naar eigen believen mocht injecteren (of niet) nou, ik kan je wel vertellen daar maakte ze gretig gebruik van. In een van haar spaarzame wakkere momenten vertelde ze dat ze dit soort pijn alleen bij de bevalling van haar kinderen had meegemaakt en daar wist ze dat de uiteindelijke beloning een baby zou zijn, dat was nu niet het geval dus kom maar op met die morfine vertelde ze.
Ik had wat oude tijdschriften meegenomen maar voorlopig komt ze daar nog niet aan toe. Toen ik er was werd haar infuus voor wat betreft het toedienen van vocht verdubbeld want mevrouw plaste niet genoeg. Ik zag het infuus voor mijn ogen leeg pompen zo snel ging dat, de tweede zak lag al weer klaar. Ik ben een klein half uurtje gebleven en ging daarna weer naar huis.
Hier zal mijn zus ongetwijfeld wel even zoet mee zijn, het is niet iets wat zo is opgelost. Ik hoop voor haar dat het proces spoedig verloopt want ze is niet het mens voor het ziekenhuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten