zondag 10 april 2016

Onverwacht afscheid

Vandaag zou ik naar een oud dametje gaan die 92 zou worden. Ik had al een vermoeden, een gevoel en belde gisteren naar haar om te zeggen dat ik vandaag zou langskomen. Ik kreeg echter geen gehoor, ik was nog niet direct ongerust omdat ze op het punt stond te verhuizen naar een verzorgingstehuis omdat het thuis niet langer ging. Ik had bovendien s'middags gebeld en het kon zo zijn dat ze nog sliep. (dat probeerde ik mezelf tenminste voor te houden) s'avonds nogmaals gebeld, weer geen gehoor.

Ik sliep er toch niet helemaal gerust op, ik weet dat ze genoeg 'buren' en kennissen heeft die haar in de gaten hielden dus ik hoefde niet op stel en sprong naar haar toe te racen. Ik kende haar doordat ik een aantal jaren om de drie weken haar bibliotheekboeken omruilde en weer nieuwe haar kant op bracht. Ik deed dit tot eind vorig jaar maar toen werd haar zicht te slecht om ook nog maar iets te lezen. Ik bezocht haar zo af en toe nog wel eens, vorig jaar nog vlak voor kerst en toen zag ik een hoopje ellende zitten in de keuken. Het hoefde allemaal niet meer van haar, ze was klaar met het leven.

Ze had niemand meer, meldde ze, ze was helemaal alleen. Het vreemde was, dat ik op die dag niet de enige was die langs kwam. Ik 'loste' iemand af die haar die ochtend gezelschap had gehouden. Ik zat er een tijdje en vervolgens kwam de volgende om haar gezelschap te houden dus ik probeerde haar te laten inzien dat ze helemaal niet alleen was maar ze was ontroostbaar.

Afgelopen januari ben ik nog een keer geweest om te kijken hoe ze alle feestdagen was doorgekomen. Ik was niet de enige die haar die dag kwam opzoeken en ze genoot. Even lekker kletsen en ze zag het allemaal wat zonniger in. Ik had eerder willen gaan maar het leven kwam er tussen en ik moet zelf ook toegeven ik ben daar allemaal zeer laks in, ik wil dat niet zijn maar het is nu eenmaal zo.

Ze had geen familie die nog leefde en haar kerkgenootschap had bij haar huisarts aangegeven dat het zo echt niet verder kon, ze hadden haar op de urgentielijst gezet en ze zou dus deze week over verhuizen. Het kamertje waar ze naar toe ging was inmiddels in orde maar helaas ze heeft het niet afgewacht, ze was afgelopen maandag op dinsdag vredig ingeslapen. Ik heb daar vrede mee, ze was klaar op deze aardbol. Oude bomen moet je ook niet meer willen verplanten, zei mijn vader toen ik daar arriveerde met het nieuws.

Ik was niet rechtstreeks naar haar huisje gegaan omdat ik zoals ik al zei,vermoedde dat er iets aan de hand was. Ik klopte aan bij de overbuurvrouw en die meldde dat ze was overleden en liet mij de rouwkaart zien. Ik heb vervolgens de tijd en plaats van de condoleance opgeschreven en ik hoop daar morgen toch nog even langs te kunnen gaan. Aangezien ze vrijwel geen levende familie meer heeft is de condoleance maar 10 minuten en vlak voor de begrafenis, daar hoef ik niet bij te zijn maar ik wil toch even mijn gezicht laten zien.

De buurvrouw was verdrietig, ze mistte haar nu al, ze mistte hun vrijdagochtend koffie momentje. Vreemd genoeg had ik het toen even moeilijk maar ik ben blij dat ik 'mijn' boekendame heb leren kennen, een sjieke krasse dame die het leven nam zoals het kwam.

Het ga je goed...rust zacht.

1 opmerking:

  1. Wat fijn voor deze dame dat ze in haar eigen huis, in haar eigen bedje kon sterven. En wat lief van jou dat je haar zo nu en dan nog opzocht.

    Grtjs, Astrid C.

    BeantwoordenVerwijderen